Nie jesteś jeszcze zalogowany! logowanie / rejestracja
WSA w Poznaniu, wyrok z 6.11.2013 roku, sygn. akt I SA/Po 881/13: „W kontekście zasady proporcjonalności i neutralności VAT należy wskazać, że dla realizacji obowiązków określonych w art. 29 ust. 4a ustawy o VAT [tj. uzyskania potwierdzenie odbioru faktury korygującej jako warunku koniecznego do obniżenia podatku VAT należnego – przypis MK] w sytuacji, gdy odbiorcą towarów i usług oraz adresatem czynności dostarczenia faktury korygującej jest podmiot, który nie jest podatnikiem VAT, ustawodawca polski nie zawarł w przepisach podatkowych środków prawnych, które pozwalałyby wystawcy faktury korygującej wyegzekwować uzyskania potwierdzenia odbioru takiej faktury.”
W/w wyrok po raz kolejny przypomina, że od przystąpienia Polski do UE, polscy podatnicy nie są bezwzględnie związani literalną treścią polskich ustaw podatkowych. Jeśli określone przepisy polskiej ustawy są sprzeczne z odpowiednimi przepisami UE (traktatami konstytucyjnymi i akcesyjnymi, dyrektywami, rozporządzeniami, orzecznictwem TSUE), choćby sprzeczność ta dotyczyła tylko określonych okoliczności (jak w w/w wyroku), to podatnik może wedle własnego uznania albo skorzystać bezpośrednio z przepisu unijnego z pominięciem przepisu polskiego albo podporządkować się polskiej normie, jeśli uzna, iż jest dla niego korzystniejsza (czasem tak bywa). Wybór podatnika w takim przypadku jest dla organów podatkowych wiążący, tj. organ nie może skutecznie zakwestionować wyboru przez podatnika polskiej normy ze względu na jej sprzeczność z normą unijną, ani vice versa. Po prostu przyjmuje się, że skutki błędów w prawodawstwie krajowym (nieumiejętne wdrażanie norm unijnych do krajowego porządku prawnego) obciążają prawodawcę a nie obywateli.
Bardzo ważny jest także fakt, że przepisy unijne bardzo często rozpoczynają się obszernymi preambułami, w których europejski prawodawca wyraża najbardziej ogólne zasady i cele, których wdrożeniu służy określony akt. Te zasady i cele konstytuują niejako ducha jakim ma się rządzić regulowany obszar życia i co do zasady, duch ten ma pierwszeństwo przed literą, tj. wszelkie przepisy partykularne, np. prawo do odliczenia VAT, muszą być interpretowane w duchu preambuły i w żadnym wypadku nie można przyjąć interpretacji z tym duchem sprzecznej. Możliwość zakwestionowania mocy obowiązującej polskiego przepisu jest niejako trzystopniowa: a) może to być sprzeczność literalna z przepisem unijnym wprost regulującym to samo zagadnienie, b) może to być sprzeczność z zasadami ogólnymi danego obszaru tematycznego np. VATu wyrażonymi w preambule do Dyrektywy VAT, c) wreszcie może to być sprzeczność z najbardziej fundamentalnymi zasadami UE wyrażonymi w aktach konstytuujących UE, np. z zasadą swobodnego przepływu kapitału.
