Nie jesteś jeszcze zalogowany! logowanie / rejestracja
W wyroku NSA z 15 stycznia 2014 r., II FSK 331/12 sąd stwierdził, że nie można czynić organowi interpretacyjnemu zarzutu, że nie wskazał, czy w opisanym we wniosku stanie faktycznym mógł mieć zastosowanie inny przepis, skoro sam wnioskodawca o to nie wnosił. Takie podejście oznacza, że we wniosku ORD-IN nie wystarczy po prostu zadać pytania i oczekiwać, że MF udzieli wyczerpującej odpowiedzi z uwzględnieniem wszelkich przepisów dotyczących danej sprawy. Nie – MF może się ograniczyć wyłącznie do ustosunkowania się do uzasadnienia własnego stanowiska wnioskodawcy i to wyłącznie w zakresie przepisów wyraźnie przez wnioskodawcę wskazanych. Możliwa więc jest taka sytuacja, w której stanowisko podatnika zostanie uznane za prawidłowe, bo takowym będzie w świetle interpretowanego przepisu, mimo, że faktycznie będzie ono nieprawidłowe, ale ta nieprawidłowość wynikać będzie z innych przepisów, niebranych pod uwagę w danej interpretacji. W takiej sytuacji moc ochronna interpretacji pozostaje wątpliwa.
Trudno nie zauważyć, że NSA pokierował się tutaj zasadą, której sam na co dzień podlega, tj. bycia ściśle związanym granicami skargi kasacyjnej; przeniósł ją niejako na MF w sprawach interpretacyjnych. Moim zdaniem nie jest to podejście właściwe, choć jego restrykcyjność i sztywność jest niestety typowa dla NSA, gdyż narusza cel i sens instytucji interpretacji, która ma umożliwiać podatnikom zdobywanie pewności co do swojej sytuacji podatkowej. Z wyroku NSA wychodzi na to, że aby móc taką pewność (interpretację) zdobyć, podatnik musi najpierw być ekspertem w prawie podatkowym, bo inaczej nie będzie umiał poprawnie (zdaniem NSA) sporządzić wniosku ORD-IN i w efekcie otrzyma interpretację, z której nic nie wynika i której moc ochronna jest wątpliwa.
Na szczęście w praktyce MF i WSA zdecydowanie przeważa podejście pragmatyczne, zgodnie z którym zadaniem podatnika jest przede wszystkim porządne opisanie stanu faktycznego sprawy i postawienie pytania, a zadaniem MF jest udzielenie odpowiedzi dającej podatnikowi jasność co do tego, jak do jego sytuacji stosowane będą przepisy prawa podatkowego.
